[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=r_WERPN8KO8]Tam Tam Tam, Tam ta TAM! over 150 jaar zit de Imperial March nog steeds in het hoofd van mensen. Zoals Mozarts papageno nu. Films zijn de opera van onze tijd. En filmcomponisten zijn onze grote klassieke componisten. Beide zijn achtergrondmuziek bij volksvermaak. Toen de volksopera, nu de blockbuster: vermaak voor de massa. Tegenwoordig moet je bij een uitvoering van de Zauberflöte toch minstens in pak komen. Gelukkig hoeft dat bij een film niet. Maar als over 200 jaar weer een originele uitvoering van de LotR trilogie getoond wordt , begeleid door een live orkest , zit het publiek er dan net zo stijf bij als nu bij de ring der Nibelungen? En zo ja, hoe formeel was het publiek bij de eerste uitvoering van de ring? Volgens Amadeus was het bij de Zauberflöte erg gezellig.
Huidige componisten bouwen door op de oude meesters. John Williams gebruikt het "thema" concept uit de opera: ieder belangrijk karakter heeft een eigen "deuntje", mineur en zacht als het karakter droevig is. Majeur en knallen als hij imponeert. Net als in een Wagneriaanse opera. Iedere generatie geeft zijn eigen draai aan dit idee. Recent en excellent voorbeeld is de muziek van Tron: Legacy door Daft Punk. De bekende Daft Punk style gemixed met orchestrale elementen en gebruik makend van thema's zoals Wagner en Williams levert Daft Punk een nieuwe en toch klassieke soundtrack af. Nu hopen dat een studio zo slim is om Junkie XL (kunstzinnige indie film) of Deadmau5 (knallen!) nog eens te vragen.
Moeten we John Williams, Hans Zimmer, Danny Alfman en Daft Punk op dezelfde manier zien als Mozart en Wagner? Nee, wij kunnen niet nu al zeggen welke muziek de tand des tijds zal weerstaan. In Mozarts tijd waren er populaire componisten die we nu vergeten zijn (Salieri?). Maar dat over 200 jaar onderdelen van de filmmuziek van nu "vast" zit in het collectieve geheugen staat voor mij vast. En dat men dan in pak moet om Duel of the Fates te horen helaas ook.