/
    • Elk wetenschappelijk tijdschrift eist "nieuwe wetenschap" en wee de gebeente als blijkt dat iemand anders je voor was, ongeacht hoe oud of obscuur het tijdschrift is waar het oorspronkelijke werk in staat. Ik heb de tegendraadse mening dat je wel andermans resultaten mag publiceren.

      Het roept de vraag op waarom wetenschappers publiceren? Het oorspronkelijke en nog steeds officiële antwoord is "om de wereld op de hoogte te brengen". Maar wie de hedendaagse wetenschappelijk literatuur erbij pakt vraagt zich waar het dan mis is gegaan. De meeste artikelen zijn onleesbaar voor niet ingewijden. Dat Martha Larson online artikel-uitleg-videos genaamd "paperclips" bedacht waarin ze in 15 minuten een artikel uitlegt is enerzijds een geweldig hard nodig initiatief en anderzijds een teken aan de wand.
      Wetenschappers schrijven niet voor hun lol onleesbare artikelen. Om carrière te maken moet je publiceren. Om te publiceren moet je artikelen schrijven die door het peer-review systeem komen. Niet per se artikelen die gelezen worden. Peer-review wordt gedaan door wetenschappers uit je eigen vakgebied (je peers). Dit zorgt voor een intern gerichte blik in artikelen: het gaat niet om "de wereld op de hoogte te brengen", maar om "je collega's overtuigen dat je erbij hoort".
      Als we publiceren om elkaar op de hoogte te houden, zouden artikelen met "kijk wat voor leuks ze daar, in dat andere vakgebied, doen", of "deze oude techniek is door moderne ontwikkelingen relevant geworden" ook prima te publiceren zijn. Dan moeten tijdschriften wel meer redactie gaan voeren: beslissen welke info voor hun lezers relevant is. Science doet dat al en heet niet voor niets Science Magazine. Hoog tijd voor een Water Science Magazine.
      Daarom stel ik als 4de stelling bij mijn proefschrift dat:
      Het introduceren van reeds bekende wetenschappelijke resultaten in een nieuw vakgebied is nieuwe, publiceerbare, wetenschap.