De afschuwelijke "papa is lief"-vingerverf meuk die het gemiddelde Nederlandse kantoor vervuilt bewijst dat niet iedereen kan schilderen. Ik wou dat ouders wat vaker een knullig in elkaar gesoldeerd regenmetertje op hun bureau hadden dan een wc-rollen-pennen-bakje.
Alles wat een kind met zijn handen maakt moet iets "moois" opleveren. Nooit iets "werkends". Techniek op de basisschool: we doen het niet. Zelf een apparaat maken doe je maar thuis, met je LEGO. En dat vooral jongens dat hebben is geen verrassing. De moeite om meiden van 18 te overtuigen een technische studie te doen is dan ook ca. 10 jaar te laat.
Een katapult van ijsstokjes en haar-elastiekjes. Een balansweegschaal van twee potloden, pingpongbal, touwtje en een stukje kauwgom. En in groep 8: een regenmeter van een fotolijstje en een piezo. Kinderen kunnen het, met een beetje begeleiding, prima in elkaar zetten. Je hoeft niet vooraf te snappen hoe het werkt: de verwondering achteraf is misschien wel beter.Vrijdagavond heb ik op het Discovery Festival in NEMO laten zien dat bezoekers in 10 minuten een prototype regenmeter in elkaar kunnen zetten. Alle heerlijke verbaasde gezichten wanneer hun regenmeter het gewoon blijkt te doen was mijn hoogtepunt van de avond. De opmerking van een jongen dat ze op school geen soldeerbouten hebben was mijn dieptepunt.
Het kost geen drol. Scholen geven fortuinen uit aan lespakketten. Vrijdag heeft me ca. 5 euro per deelnemer aan materiaal gekost. Dus: jonge ouders: als je kroost op school geen coole techniek mag bouwen, vraag eens kritisch waarom. En neem geen genoegen met "dat vinden ze niet leuk", want dat betekend eigenlijk "de juf (of meester) vind het niet leuk". Weet de school niet hoe ze dit soort les moeten geven: Vraag het de TU Delft.
En als je geen jonge ouder bent, maar wel vrienden met dochters van 8 jaar heb: volgende verjaardag reddingshelikopter in plaats van opmaaksetje?
