Mijn mond valt open. Mijn hersens accepteren het niet. Hoe kan iets zo ... ongelooflijk ... uhm... zoek een woord ... uhm ... gevonden! Hoe kan iets zo ongelooflijk kapot zijn? Ik lees de brief nog eens.
Voor het overhemd dat een van de professoren in mijn promotiecommissie geleend heeft van de pedel moet ik € 6 huur betalen. Dat kan alleen contant, bij de pedel, ma-do, 9.00-12.30.
Iemand bij de pedel heeft die brief getikt, mijn gegevens opgezocht, ingevuld, brief geprint, ondertekend en op de interne post gedaan. Een interne bode heeft de brief naar mijn postvak gebracht. In nu moet ik naar de pedel lopen om 6 euro te brengen. En onderweg heeft niemand bedacht dat het hele proces de TU Delft misschien meer kost dan 6 euro. Waarom niet? Omdat dat niemands baan is. De postbode hoeft zich niet af te vragen of de post wel zinnig is. De pedel moet haar boeken op orde hebben. Het is de vloek van grote organisaties.
Ik kijk, minstens eens in drie maanden, de "This is broken!" presentatie van Seth Godin. Om boos te blijven. Om scherp te blijven. Om dingen te willen blijven veranderen.
[vimeo http://vimeo.com/4246943]
Seth Godin is helaas gestopt met het bijhouden van zijn "broken-list", maar zijn boodschap is duidelijk. Kijk er dus af en toe naar. Om te lachen. Om je boos te maken. Om dingen te willen blijven veranderen.
PS als je iets "broken" vindt, moet je ook met oplossingen komen. In dit geval zou de pedel een standaard declaratie moeten kunnen indienen waar de baancode (interne budget-code) van onze vakgroep op staat.